Mijn verhaal is kort, zegt Adnan, ik vertrok met de boot, van Turkije naar Griekenland en reisde daarna naar België in 5 dagen.

Via Facebook vindt hij iemand die hem naar Griekenland wil brengen. Hij rept zich naar Bodrum waar hij een paar dagen met 10 andere jongens in een kamer moet wachten. Daarna brengt een volgestouwde bus hen naar het strand.

Na een wandeling van 3 uur in het donker brengt iemand een rubberboot, nog in de plastic verpakking, die ze zelf moeten opblazen. Ook de kleine motor op batterijen moeten ze zelf monteren. De smokkelaars kiezen een vrijwilliger uit de groep om het bootje te besturen. Die mag dan gratis overvaren.

Rond 4u30 - 5u 's morgens vertrekken ze. Er stappen 47 mensen in het kleine bootje. Huilende vrouwen en kinderen zitten in het midden en de mannen op de rand. Voor het gewicht moeten ze alles op het strand achterlaten, rugzakken, reservekleren... Het is donker. Voor Adnan is het de eerste keer dat hij in een boot zit. Iedereen focust zich op de lichten aan de overkant die de Syrische smokkelaars hen hebben aangewezen. De sfeer is gespannen want als er 1 iemand in paniek slaat en teveel beweegt, dan kan de boot kantelen. Adnan houdt een kleine baby van een koppel met drie kleine kinderen in zijn armen. Hij vraagt zich af wat hij met het kind moet doen als de boot zou zinken. Maar hij is niet bang, hij heeft geen reddingsvest maar kan zwemmen.

Ze hebben geluk, een klein uur later staan ze aan de overkant. Adnan's zus reisde via Lybië naar Italië en was twaalf uren op zee.

Adnan houdt niet van de zee. Hij woont nu 4 jaar in Oostende en is in die tijd twee keer naar zee geweest. Hij gaat liever in het zwembad zwemmen want hij vertrouwt de zee niet.