Luc Louwagie
Luc Louwagie, thuis in zijn kantoor.
Een vreemd gezicht, een gewezen visser voor een bureau met computerschermen.
In 2014 verloor Luc Louwagie zijn eigen vissersvaartuig, het ging in de haven van Nieuwpoort in vlammen op. Nu werkt hij als preventie-adviseur en komt hij dagelijks onder vissers.
Want "de zee is onontbeerlijk. Dat is gelijk lucht om te ademen, ik heb de zee nodig om gelukkig te zijn, om niet depressief te worden. Ik ga nergens op reis, ik heb hier alles. Ik ben éénhandig, de rest interesseert me bitter weinig. De zee is altijd anders, het mooiste dat er is."
"De schipper is continu met zijn kop bezig, die mayonnaise stopt niet: waar moet ik zijn, the right time at the right place, wanneer draait het getij? waar zullen we vis vangen? De bemanning moet de kost verdienen; vang je niet genoeg dan gaan ze mee met een ander schip... dat zit continu in je kop".
Fysiek een harde job ook. "Op zee beweegt alles, als je koffie zet en het slingert, dan zit je ernaast en moet je herbeginnen. En als het schip zo tekeer gaat, dan houd je je balans, maar je knieën zijn kapot; als je lang gevaren hebt is alles kapot".
"Als je op zee bent, in het midden van de Noordzee, 's nachts, alleen, dan kijk je naar boven, die sterrenhemel, je kunt ze soms zien in de zomer, die miljoenen sterren... dan besef je: ik ben een speldekopje, nog minder, die oneindigheid, geen lichtvervuiling, niks zie je... soms 's morgens als de zon opkomt, de motor ligt stil, alles is stil, dan zegt de bemanning : wat scheelt er? Dan zeg ik: de zon komt op... Als schipper ben je verliefd... dat was machtig, de zon, de zee, de vogels, de jan-van-genten, echt, je miek et mee, onbeschrijfelijk".
"De zee wordt ontgonnen. Ze willen... panelen, golfenergie, alles, alles en de visserij wordt verdrongen. Het is overbevist geweest, ja, de Nederlanders met hun pulskorren en elektrische stroom. De Noordzee was platgevist. Maar het is aan het hernemen, de zee herstelt".
30 maart, Nieuwpoort
