Stephane Vedelaar
In juni 2018 meldt Stephane Vedelaar: "nieuwe baan gestart bij Z-24 Elia", nu is de Elia zijn eigen schip.
"Wij zijn de oudste gebruikers van de zee, met de minste inspraak. Ik begrijp dat ook wel want we hebben weinig economisch belang. Maar er is nog steeds vraag naar vis".
Stephane Vedelaar is een visser van de nieuwe generatie. We spraken hem aan boord van de Elia - een kostelijke investering - op 26 maart 2022. Hij werkt vanuit Oostende, maar komt uit Flevoland in Nederland. Volgens Stephane vormen de vissers en hun families daar nog een echte gemeenschap. Ze helpen elkaar en gunnen elkaar ook succes. Hun schip is hun thuis, hun 'keppekindje' dat ze goed onderhouden. Hij heeft de indruk dat dit in Oostende minder het geval is, het schip is een verdienmodel en er is meer afgunst en jaloezie.
Als visser beschouwt hij zich als een beheerder van de zee. Net zoals de boer probeert hij de druk op één gebied te spreiden zodat hij er de volgende keer nog vis kan vangen. De zee is niet onbegrensd. "Je kan de zee leeg vissen, met de capaciteit van de jaren ’80 en de groei van de vloot Europa, als dat geen halt toegeroepen was dan had de Noordzee er heel slecht voorgestaan."
Stephane heeft geen schrik van de zee. "Ik kan de zee tot op zekere hoogte lezen; je voelt wat een golf gaat doen, wat een schip doet, hoe het reageert. Maar de zee heeft altijd verrassingen. Je kan 10 golven lezen en de 11de niet zien aankomen. Ze zeggen ook: 'de zee geeft, de zee neemt'; wij kunnen de zee niet temmen, wij zijn onderdanig aan de zee, in dienst van de zee, je moet dat beseffen… Ik ben niet bang, maar ben me wel altijd bewust van wat er kan gebeuren".
